Ahmet Kaya stranbêjek bû.
Zarokî bû.
Bi hêrs bû.
Birîndar bû.
Û, dawiya emrê xwe li bajarên ku ta bi
baranên wan nas nedikir, tenê bu.
Li bajarekî ku bi zimanê wî nizanibû,
di nav destên jina xwe û keça xwe de mir.
Zû mir. Weke zarokekî mir.
Weke berê yên li sirgûniyê mirine, di nava
tenayiya xwe de bû parçe parçe û mir. Li axa welateî ku nas nedikir hat veşartin.
Ji bo ku xwest straneke kurdî bibêje,
ew terkandin û bi ve cudahi ...