Partizan Savaşı

«… Partizan müfrezelerinin, eski tarzdaki terörle kıyaslanmasının yanlış olduğunu düşünüyoruz. Terör, bireylere karşı yöneltilmiş bir intikam biçimiydi. Terör, aydın gruplarının komplosuydu. Terörün kitlelerin duygularıyla hiçbir ilişkisi yoktu. Terör, kitleler için askeri şefler hazırlamamıştır. Terör, ayaklanmaya inançsızlığın, ayaklanma için gerekli koşullardan yoksunluğun sonucu olduğu gibi aynı zamanda belirtisiydi ve atbaşı beraber giderdi. Gerilla savaşları ise bir intikam aracı değildir, askeri harekatlardır. Bunların, savaşın durgunluk zamanlarında, başlıca savaş alanında, düşman ordusuna arkadan saldıran çetecilerin saldırılarından daha fazla macerayla ilgisi yoktur, bunlar düellocuların yada fesatçıların işledikleri cinayetlere benzemezler. Savaş müfrezelerinin partizan eylemleri uzun zamandan beri her iki fraksiyondan sosyal-demokratlar tarafından, hareketin bütün önemli merkezlerinde meydana getirilmiştir ve temel unsurunu işçiler oluşturur, bu eylemler kitlelerin zihniyetiyle söz götürmez, apaçık ve doğrudan ilişkilere sahiptir. Savaş müfrezelerinin partizan eylemleri doğrudan doğruya kitlelerin askeri şeflerini hazırlar. Bugün, bu eylemler, yalnızca ayaklanmaya güvensizliğin yada bunun olanaksızlığının sonucu olmamakla kalmaz, tersine bunlar varolan ayaklanmanın zorunlu tamamlayıcı parçasıdırlar. Kuşkusuz, herzaman ve herşeyde yanılgılar mümkündür, zamansız ve yersiz ayaklanma girişimleri gibi gereksiz hayranlıklar ve aşırılıklar da daima mutlak biçimde zararlıdır ve en iyi bir taktiğe bile zarar verebilir.»