Bu Bir Yol Hikayesi Olmalıydı

… Her şeyi içine yazabileceğimi hayal ediyordum. Amacım da buydu. Bütün bilgileri iki nokta üst üstenin arkasına sığdırmak, biraz cephede kum torbalarının arkasına saklanmaya benziyor. Yazmaya başladım, her gün doluyordu sayfalar. Bir şeyi tanımlayınca kafanızda yer ediyordu. Mesela Dünya: İçinde yaşadığımız yer, uzaydan bakınca yuvarlak mavi... Kadın: Annemiz bir kadındır. Ama sorular çoğaldıkça iki noktanın ardını doldurmak zorlaştı. Sorular zordu ve üzerinde düşünmek yıpratıcıydı. Bir yolculuk… Bir yol hikâyesi…O yol, sizsiniz. O yol, Amed… O yol, dünya… Bilinç akışı tekniğiyle kendi iç dünyamızda dine, dile, kadına, erkeğe, her türlü hayal kırıklığına dokunuş ve kimilerine başkaldırış... Yaşamın amacını, amaçsızlığını sorgulayış... Okurken her cümlesinde durup düşüneceğiniz, kendinizden yaşanmışlıklar bulacağınız bir eser... EDİTÖRÜN NOTU: Yazar, kimi sözcükleri konuşma diliyle yazmayı tercih ettiği için o sözcükler olduğu gibi bırakılmıştır. Önemli, çok önemli not: Hiç kimse bana saygı duymak zorunda değil, beni sevmek zorunda değil. Herkes fikrini özgürce dile getirebilmeli. Ben de hiç kimseye ve hiçbir şeye saygı duymak, onları sevmek, hoş görmek zorunda değilim. Kafamın içindekilerden sorumlu değilim. Hiçbir şeyi zorla okumak zorunda değilsiniz. Yazdıklarımdan psikolojimin düzgün olmadığını, ölüme kafayı taktığımı, intihara meyilli olduğumu düşünebilirsiniz çünkü öyle, kendim için varolageldiğim şey için üzgünüm.